Hella Ummels

Mijn partner en ik zaten gelijkwaardig in het gezin, totdat mijn man de diagnose kanker kreeg. Dit veranderde alles. Nu kwam alles opeens op mij alleen neer. Vooral tijdens de chemo’s, of beter gezegd onder de invloed van de chemo’s, was mijn man niet tot nauwelijks aanspreekbaar. Mijn goedlachse en altijd positief ingestelde man veranderde in een gesloten somber iemand die slechts lijflijk aanwezig was.

Ik zat volop met vragen die directe impact hadden op het gezin en niet de minste de financiële zorgen.

Daar ik zorgverlof opnam was er nu ook een tweede werkgever die direct de gevolgen van kanker ondervond. Vooral toen de termijn daarvan afliep en ik mij geregeld ‘ziek’ melde om vooral mijn man bij te staan. En ik weet het was niet correct, er blijft je weinig keus. Er was geen hulp voor mij.

Natuurlijk hadden de kinderen ook speciale aandacht nodig. Want kinderen moeten kind blijven en hoeven geen vaderrol in te vullen. Hoe ga je daarmee om?

En zo zijn er veel meer vragen en problemen die ervoor zorgen dat je gezin uit balans raakt.

Werken Tijdens Kanker werd voor mij een keerpunt. Al mijn ervaringen opgedaan kan ik nu omzetten en concreet hulp bieden aan andere die in dezelfde positie zitten. Met onze organisatie kan ik oprecht zeggen dat je er niet meer alleen voorstaat.

Hulp vragen kan ook heel moeilijk zijn. Mijn ervaring leert dat partners het idee hebben het vooral zelf te willen/moeten doen. Ik heb zelf de ziekte niet gehad/gevoeld, maar stond er naast en wist niet hoe de toekomst zou gaan verlopen, …, waarom zou je dat willen?