Joasia Kowalik

Mental coach, moeder van 2 kinderen en ervaringsdeskundige

Haar verhaal

In 2006 na geboorte van mijn zoon de eerste voortekenen van baarmoederhalskanker gekregen met als gevolg een operatie en strengere controles door middel van uitstrijkjes.

In 2013 bleek dat deze controles niet helemaal goed waren uitgevoerd en de voortekenen veranderd waren in uitgezaaide baarmoederhalskanker in bindweefsel, blaas, nier en het lymfesysteem. Daar sta je dan als vrouw midden in de bloei van haar leven.

Na 3 jaar jaarcontracten bij mijn werkgever zou dit omgezet worden naar een vaste aanstelling maar door bovenstaande volgde ontslag. Ik belandde in de ZW van het UWV met een WIA uitkering als gevolg….. Het ziekteproces begon ik dus zonder baan, de verantwoording voor 2 kinderen en een hypotheek.

Mijn traject naar genezing was moeizaam, met veel complicaties. Het totale behandel traject heeft 4 jaar geduurd. Heb 2x afscheid genomen van mijn liefsten echter ik mocht blijven leven.

Ik raakte in een compleet sociaal isolement. Er waren weinig vrienden die het op konden brengen om het traject met mij mee te doorlopen en haakte beetje bij beetje af. Mijn relatie die zo mooi startte op het begin van het traject hing aan een zijde draad omdat ik andere prioriteiten kreeg en andere dingen in het leven belangrijker ging vinden. De een sloeg links af en ik worstelde met het herstel, de energie en de dagelijkse gevolgen van wat er allemaal gebeurd was.

Ik merkte tijdens mijn proces dat ik van het ziekenhuis en de dokters alle hulp kreeg die ik nodig had. Voor mijn gezin was er niks. Mijn kinderen, partner en mijn ouders zwommen en waren van het ene op het andere moment mantelzorgers. Niemand die hun opving, tips gaven, een luisterend oor boden of hen zelf begeleidden. De scholen van de kinderen wisten niet hoe hier mee om te gaan en de omgeving durfde niks te vragen. Mijn kinderen hadden er wel behoefte aan, door de wachtlijsten in de jeugdzorg konden zij daar niet terecht. Er hing een taboe rondom de ziekte. Als er niet over gesproken werd dan was het er niet, zo leek het wel.

Ik bleek voor hun in alles de coach te zijn en begon stap voor stap het besef te krijgen dat als ik hier doorheen zou komen, ik niet meer in het gareel van de maatschappij zou gaan lopen. Het besef was er om mijn ervaring in te zetten, te delen en anderen te helpen waar nodig met mijn ervaringsdeskundigheid en te combineren met mijn beroep: coach.

Gezien de medische geschiedenis en de daarbij horende “mankementen” word ik door de maatschappij, bijvoorbeeld een potentiële werkgever of verzekeringsmaatschappij, gezien als een risico. Ik weiger het om “afgeschreven” te zijn en met “een stempel” te leven.

Als coach maar ook als ervaringsdeskundige hoop ik mensen (de werkgever, de patiënt en het gezin) te kunnen coachen zodat ze volwaardig mens kunnen blijven zonder een stempel. Er is tenslotte een heel mooi leven na kanker, je moet het alleen willen zien en het ‘zien’ bereik je samen.